Przejdź do zawartości

Droga Transfogaraska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
DK7C
Początek drogi

Bascov (skrzyż. z DN7)
(44°53′28,3″N 24°49′19,5″E/44,891194 24,822083)

Koniec drogi

Cârțișoara (skrzyż. z DN1)
(45°45′45,4″N 24°34′16,0″E/45,762611 24,571111)

Długość

151 km

Zbudowano

151 km (jedna jezdnia)

Okręgi

Ardżesz,
Sybin

Mapa
Mapa DK7C
Droga Transfogaraska zaznaczona kolorem niebieskim.
Zdjęcie
Północny odcinek drogi, przechodzący przez polodowcową dolinę nieopodal jeziora Bâlea.
Północny odcinek drogi, przechodzący przez polodowcową dolinę nieopodal jeziora Bâlea.
Strona internetowa

Droga Transfogaraska lub Trasa Transfogaraska (rum. Transfăgărășan) – nazwa drogi krajowej DN7C w Rumunii (rum. Drum național 7C, DN7C), przebiegającej południkowo przez środkową część kraju. Liczy 151 km długości (choć niektóre źródła podają 149,82 km)[1] i po Transalpinie jest drugą pod względem wysokości drogą kołową Rumunii, bowiem w tunelu nieopodal jeziora Bâlea osiąga wysokość 2042 m n.p.m. Odcinek DN7C określany mianem „właściwej” Drogi Transfogaraskiej liczy 90,2 km długości[2].

Łączy wieś Bascov nieopodal Pitești w Muntenii (wschodnia część Wołoszczyzny) z Cârțișoarą w Siedmiogrodzie (Transylwanii), przecinając z południa na północ główny grzbiet Gór Fogaraskich, pomiędzy ich dwoma najwyższymi szczytami: Moldoveanu i Negoiu (najwyższe pasmo górskie rumuńskich Karpat) w Karpatach Południowych – stąd jej nazwa.

Najbardziej spektakularnie prezentuje się północny odcinek drogi. W części południowej, przy trasie znajdują się liczne atrakcje, m.in.: zapora na rzece Ardżesz o wysokości 160 metrów tworząca jezioro Vidraru oraz zamek Poenari, należący do Włada Palownika (pierwowzoru Drakuli). Przy drodze działa kilka hoteli i schronisk. Na trasie znajduje się 27 wiaduktów, 830 mostów[3] oraz kilka mniejszych tuneli. Najwyżej położony fragment drogi (2042 m n.p.m.) stanowi zarazem najdłuższy tunel w Rumunii (długości 884 m), przecinający łańcuch górski.

Ze względu na liczne zakręty, na drodze obowiązuje ograniczenie prędkości do 40 km/h. Tunel w najwyższym punkcie drogi jest zamknięty od października (lub listopada) do maja (lub czerwca), z powodu opadów śniegu i porywistych wiatrów.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Droga została wybudowana w latach 1970–1974 na polecenie Nicolae Ceaușescu, w miejscu istniejących duktów leśnych oraz szlaków górskich. Początkowo miała znaczenie militarne, bowiem rumuński dyktator – nauczony doświadczeniem Operacji „Dunaj” w 1968 i świadomy napiętych stosunków ze Związkiem Radzieckim – chciał zapewnić sobie szybki transfer przez góry w przypadku sowieckiej inwazji. W 1970 Rumunia posiadała już co prawda kilka strategicznych tras przez południowokarpackie przełęcze – powstałych zarówno przed epoką socjalizmu (m.in. Transalpinę oraz DN1), jak i zbudowanych w początkowych latach reżimu komunistycznego (np. DN66) – jednak wszystkie one wytyczono przez doliny rzek, które Sowietom byłoby łatwo blokować i atakować.

Budowę oficjalnie rozpoczęto 10 marca 1970, choć już w 1969 wyremontowano szlak na południowej stronie zapory Vidraru. Podczas robót wykorzystano około 6 milionów kilogramów dynamitu, a według oficjalnych statystyk 40 budujących ją żołnierzy straciło życie (w rzeczywistości było ich kilkuset). Trasa została oficjalnie otwarta 20 września 1974, chociaż część prac – w szczególności wykonywanie nawierzchni – trwała aż do 1980.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Retea Administrata - Drumuri Nationale. [dostęp 2018-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-28)].
  2. TRANSFĂGĂRĂŞANUL, AŞA CUM A FOST. [dostęp 2018-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-29)].
  3. Ultimii santieristi de pe Transfagarasan. romanialibera.ro. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-24)].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]